Poród lokoregionalny monitorowany obrazowaniem MR do guzów wątroby w modelach szczurów i królików

Do znakowania zarodników Clostridium novyi-NT (C. novyi-NT) nanoklastrami tlenku żelaza i śledzenia dystrybucji bakterii podczas obrazowania metodą rezonansu magnetycznego (MR) i monitorowania lokoregionalnego dostarczania do guzów wątroby za pomocą wstrzyknięcia do guza lub wlewu dotętniczego C. Stan wegetatywny C Novyi-NT znakowano cząsteczkami tlenku żelaza, a następnie indukowano sporulacji.

Znakowanie potwierdzono za pomocą mikroskopii fluorescencyjnej i transmisyjnej mikroskopii elektronowej (TEM). Czasy relaksacji T2 i T2* dla klastrów magnetycznych i mikrosfer magnetycznych określono za pomocą skanerów do obrazowania 7T i 1,5T MR. Testy in vitro porównywały żywotność i potencjał onkolityczny znakowanych bakterii z nieznakowanymi kontrolami. Znakowane zarodniki wstrzykiwano bezpośrednio do guzów wątroby gryzoni N1-S1 (n = 24) lub selektywnie wstrzykiwano przez tętnicę wątrobową u królików z guzami wątroby VX2 (n = 3). Przeprowadzono barwienie hematoksyliną-eozyną, błękitem pruskim i metodą grama. Metody porównania statystycznego obejmowały sparowany test t i ANOVA. Zarówno mikroskopia fluorescencyjna, jak i badania TEM potwierdziły obecność znaczników tlenku żelaza w przetrwalnikach bakterii.

Badania fantomowe wykazały, że zsyntetyzowane nanoklastry wytwarzają relaksacje R2 porównywalne ze środkami klinicznymi. Znakowanie nie miało znaczącego wpływu na ogólny wzrost lub właściwości onkolityczne (P > 0,05). Stosunek sygnału do szumu guza (SNR) zmniejszył się istotnie po wstrzyknięciu do guza i wlewie dotętniczym znakowanych zarodników (P <0,05). Barwienie błękitem pruskim i gramem potwierdziło dostarczanie zarodników. Zarodniki novyi-NT można wewnętrznie znakować nanocząsteczkami tlenku żelaza w celu wizualizacji rozmieszczenia za pomocą obrazowania MR podczas miejscowej terapii bakteriolitycznej obejmującej bezpośrednie wstrzyknięcie lub dotętniczy wlew przezcewnikowy.

Zbadaliśmy wpływ NT-702, selektywnego inhibitora fosfodiesterazy (PDE) 3, na tętniczki izolowane z lędźwiowego rdzenia kręgowego królika.

• NT-702 spowodował zależne od dawki rozszerzenie izolowanych tętniczek rdzeniowych. Rozerwanie śródbłonka spowodowało znaczne zmniejszenie wyższych stężeń (10(-7) i 10(-6) M), ale nie niższych stężeń (mniej niż 10(-8) M) rozszerzenia naczyń indukowanego NT-702.
• Wstępne traktowanie inhibitorem tlenku azotu, cyklooksygenazy lub monooksygenazy cytochromu P-450 nie miało wpływu na wywołane NT-702 rozszerzenie naczyń tętniczych przez śródbłonek. W przeciwieństwie do tego, katalaza redukowała istotnie tylko wyższe stężenia wywołanego NT-702 rozszerzenia naczyń.
• Tetraetyloamoniowy (TEA) całkowicie zredukował niższe stężenia wywołanego NT-702 wazodylatacji, ale zmniejszył tylko częściowo wyższe stężenia wywołanego NT-702 wazodylatacji tętniczek ze śródbłonkiem. Nadtlenek wodoru spowodował znaczne poszerzenie izolowanych tętniczek ze śródbłonkiem, których odpowiedź została znacznie zmniejszona przez TEA. KT5720 (selektywny inhibitor kinazy białkowej) znacząco zmniejszył zarówno niższe, jak i wyższe stężenia wywołanego NT-702 rozszerzenia naczyń tętniczych przez śródbłonek.
• Odkrycia sugerują, że NT-702 w zależności od dawki rozszerzał wyizolowane tętniczki rdzeniowe królików poprzez mechanizmy zależne od śródbłonka i niezależne od śródbłonka. Kanały K(+) wrażliwe na kinazę białkową A (PKA) i TEA mogą być zaangażowane w rozszerzenie naczyń wywołane NT-702. Ponadto nadtlenek wodoru może częściowo przyczyniać się do zależnego od śródbłonka wyższych stężeń wywołanego NT-702 rozszerzenia naczyń.
• W ostrej fazie zawału mięśnia sercowego (MI) dochodzi do modyfikacji odpływu autonomicznego ze wzrostem napięcia współczulnego i zmianami odruchów sercowo-naczyniowych.
• Aktywacja receptorów angiotensyny AT1 w jądrze przewodu pokarmowego (NTS) hamuje baroreceptor i wzmacnia chemoreflex tętnicy szyjnej.
• W tym badaniu zbadaliśmy rolę receptorów NTS-AT1 w odruchowych odpowiedziach sercowo-naczyniowych wywołanych stymulacją chemorefleksu szyjnego i włókien chemowrażliwych serca w ostrej fazie MI.

Sprawdzamy również hipotezę, że zmiany odpowiedzi sercowo-naczyniowych na aktywację chemioterapii tętnic szyjnych i odruchów chemowrażliwych serca są wtórne do zmian warunków hemodynamicznych w wyniku zawału lub aktywacji nocyceptorów serca.

Króliki były znieczulane, sparaliżowane i sztucznie wentylowane. Chemoreceptory tętnicy szyjnej i włókna sercowe wrażliwe na chemioterapię stymulowano odpowiednio lobeliną i ATP. Monitorowano ciśnienie tętnicze, elektrokardiogram i tętno.

Wykonano kraniotomię w celu odsłonięcia części ogonowej rdzenia i wprowadzono wielolufową mikroelektrodę szklaną w celu umożliwienia identyfikacji NTS i mikroiniekcji losartanu (antagonisty receptora angiotensyny AT1). Serce odsłonięto przez torakotomię w linii środkowej i wywołano niedokrwienie serca przez podwiązanie lewej zstępującej tętnicy wieńcowej. Odruchy chemorelektyczne tętnicy szyjnej i sercowe odruchy chemoczułe wywołano przed i po podwiązaniu tętnicy wieńcowej. Oceniono również wpływ wstrzyknięcia losartanu do NTS na te odruchy.

W doświadczeniach kontrolnych oceniano odruchy przed i po podaniu kapsaicyny i prokainamidu. Wyniki pokazują, że aktywacja chemoreflexu tętnicy szyjnej wywołała większy wzrost ciśnienia krwi i bradykardię po MI, co zostało częściowo odwrócone przez mikrowstrzyknięcie losartanu po MI. Również stymulacja włókien chemowrażliwych serca wywołała większy spadek ciśnienia krwi i tętna po MI, które również zostały częściowo odwrócone przez losartan. To samo wzmocnienie chemoczułych receptorów sercowo-naczyniowych tętnic szyjnych i sercowych receptorów chemowrażliwych zaobserwowano po podaniu kapsaicyny na powierzchnię komory, ale nie po podaniu prokainamidu. Podsumowując, badanie to silnie sugeruje, że na poziomie NTS receptory angiotensyny AT1 są zaangażowane w modyfikacje odpływu autonomicznego obserwowane w ostrej fazie MI.

Autorzy opisują eksperymentalne badanie na króliku z nową kompozytową niewchłanialną siatką z polietylenu tereftalanu-poliuretanu, stosowaną do naprawy przepukliny nacięć w pozycjonowaniu śródotrzewnowym. Ta nowa siatka ma jedną przepuszczalną stronę z politereftalanu etylenu do szybkiego mocowania tkanek, a drugą stronę z poliuretanu hydrofobowego, aby uniknąć penetracji komórek.

Operowano osiemnaście królików. Powstała rana w ścianie rozcięgna, mięśnia i otrzewnej jamy brzusznej. Siatkę umieszczano wewnątrzotrzewnowo i zdejmowano po 4, 9 i 13 miesiącach do badania histologicznego i elektronicznego badania mikroskopowego. Zbadano tolerancję, adhezję, reakcję tkankową i tworzenie się neootrzewnowej. Wszystkie siatki były dobrze zintegrowane i bez sepsy. W 18% przypadków stwierdzono małe i jednookluzyjne zrosty śródotrzewnowe. Ta nowa siatka kompozytowa w pozycjonowaniu śródotrzewnowym dała dobre wyniki w średnim okresie u królików. Jest to atrakcyjna alternatywa dla naprawy przepuklin po nacięciu siatką dootrzewnową.